Verslag stage (door Kirsten Van Hoogten)
Maandag 14 april 2003
Daar gaat de wekker om 3.30u. Veel te vroeg naar mijn zin. Maar toch ben ik opgewekt, want we gaan naar het Zuiden van Frankrijk, Gujan Mestras. Om 4.00u staat Evy voor onze deur, een halfuur te vroeg, ook een beetje opgewekt, denk ik. Om halfvijf kunnen we dan eindelijk vertrekken, alle bagage is ingeladen. Het kleine blauwe autootje zit stampvol. Na een uurtje rijden komen we aan in Leuven aan het Shell-station, waar we met z’n allen hadden afgesproken. Om halfzes vinden we daar alleen Robbe en zijn vader (wat wil je ook als je om kwart na zes afspreekt). Rond zes uur zien we de vader van Joyce aankomen, die heeft natuurlijk Joyce meegebracht maar ook Veerle. Even opgewekt, maar toch met slaapogen, stappen zij uit de auto. Eventjes later komt daar		  
ook het Hollandse autootje aan, met Peter, Monique, Jelena en Omar. Dan om 20 na zes (te laat) komen Michel, Diane en Melissa aan, de auto volgestampt met potten en pannen om te koken voor de gehele bemanning. (Dat koken heb ik zeker geapprecieerd, hoewel velen dachten van niet) Om halfzeven komen Christophe en Tim aangereden(ook al te laat). Je ziet wel welke club er te laat komt, Tienen!!! Nog later is daar de grijze Renault van Heidi met Lieve als passagier. En veel te laat de twee dames met de Winnies, Hilde en Annelies. (Spijtig genoeg moest ik Winnie thuislaten want mijn sporttas zat al vol). Eindelijk konden we beginnen overladen. Alle bagage bij Christophe in de auto, Tim kon er nog net terug bij. Joyce en Veerle mochten bij Michel in de auto. Evy en ik mochten bij Heidi en Lieve in de wagen. En toen kwam er de vraag of iedereen ergens een plaats had. "Nee, ikke ni" riep Gunthertje. Dus moesten de Winnies van Hilde en Annelies een beetje opschuiven. OK vertrekkens klaar, iedereen nam plaats en wie stond daar... onze Robbedoes. Hup en de winnies moesten nog wat meer opschuiven.
Om zeven uur eindelijk vertrokken richting Frankrijk. Over de sfeer in de auto’s kan ik niet zoveel zeggen, bij ons in de auto was het vooral slapen. Wat ik van de anderen gehoord heb, is dat het bij Hilde in de auto het er stevig aan toe ging (Gunther begon te zingen, ocharme voor de omzittenden). Over de andere auto’s weet ik niets. Tijdens de stoppauzes werd er vooral in de winkeltjes rondgeneusd. Rond de middag hebben we met z’n allen gepicknickt(waar we goed gelachen hebben).
Rond halfzeven kwamen we eindelijk in Gujan Mestras aan. Meteen werd er een bal bovengehaald(sportieve mensen als wij zijn). Enkele keren werd er tegen een auto geschopt, zonder erge gevolgen. Dan plots over het hek, Monique kroop zonder twijfelen over het hek om de bal te halen. Toen konden we eindelijk naar de chalets vertrekken. We kregen vier kaartjes om de bareel te openen, die hadden we echter niet nodig, want door gewoon redelijk dicht achter de vorige auto te rijden, ging de bareel vanzelf terug open. Het waren wel vrij kleine chaletjes om met zes in te slapen, maar wel gezellig. We werden verdeeld in de chalets en begonnen uit te pakken, om daarna direct aan tafel te kunnen gaan. Na lekker gegeten te hebben, werd er een kennismakingsbabbel gemaakt, iedereen moest om beurten zichzelf voorstellen. Toch handig als je niet alle mensen goed kent. En zo eindigde de eerste dag op stage.
Dinsdag 15 april 2003
Dan de eerste echte dag op stage, voor we op stage vertrokken was er afgesproken dat we om 7.00u zouden opstaan. Dit werd gelukkig gauw veranderd zodat we toch een uurtje langer konden slapen. Het ontbijt gebeurde per chalet, ’s morgens werd er Frans brood geleverd en als we nog iets anders nodig hadden, moesten we er maar achter vragen (We werden heel goed verzorgd).
Om halftien vertrokken we naar de piste om de eerste training mee te maken. Maar toen we onze skeelers aangetrokken hadden, begon het toch wel te druppelen zeker. Alles terug uittrekken (de skeelers tenminste) en loopschoenen aan trekken. Natuurlijk waren er twee die hun loopschoenen vergeten waren in
de chalets. Heidi en Annelies konden terug rijden, en wij begonnen al te lopen. Vrij vermoeiend als je dat niet gewoon bent. En wij hadden gedaan met lopen en stretchen en wie kwam daar aan, Annelies en Heidi. Te laat!! Toen we allemaal op de piste stonden met skeelers aan, bleek dat het verschrikkelijk schoof. Dus moesten we ons verplaatsen naar het wegparcours, eindelijk kon de training beginnen, een duurtraining. Een uur rijden aan een stevig tempo (ik had echt geen conditie). Na de eerste training(goed moe), terug naar de chalets voor het middageten.
Velen moesten die namiddag rusten, dus zijn we op de camping gebleven. Terwijl Monique met haar vader was gaan tanken, zijn wij(Evy, Jelena, Gunther, Lieve en ikke) gaan minigolven. Dat was wel leuk (zeker omdat ik de beste was ;-) ). Even later kwam ook Monique erbij en Michel kwam even kijken. Spijtig genoeg konden we het niet lang doen, want we moesten opnieuw gaan trainen.
Dit keer konden we wel op de piste trainen, voor mij was dat een verschrikking, een parabolische piste. Die bochten gingen gewoonweg niet. Bij de rest natuurlijk wel.
Na de training terug naar de chalets om te eten. En dan ruziemaken over wie er eerst in de douche gaat. Na lekker fris te zijn, nog een avondwandeling naar een meer in de buurt. Een leuke gelegenheid om elkaar nog wat beter te leren kennen. Sommigen deden dat dan ook grondig zoals Robbe en Joyce. Toen zagen wij al dat er een romance op komst was. Maar dat fluisterden we nog maar. Na een toch wel lange wandeling, met onderweg enkele spoken die uit de bosjes te voorschijn kwamen, gingen we terug naar huis. Allemaal in bedje, en nog een leuke babbel onder de meiden (waarover ga ik niet zeggen ;) )
Woensdag 16 april 2003
Om 8.00 u ging de wekker af, maar natuurlijk was er in onze chalet een ambetant ventje, een appetjouk (ik weet niet of het juist geschreven is) die enkele minuten voor de wekker ging, ons moest komen wakker maken. Moet ik nog zeggen wie dat was, allé dan, het was de Gunther natuurlijk. Wij allemaal slecht gezind, en Evy zich maar haasten om als eerste in de badkamer te zijn om haar haar te föhnen. Lekker ontbijten en naar de piste vertrekken.
Dit keer geen regen, we hebben goed kunnen trainen. Na het middageten gingen we naar het strand. Lekker zonnen, zwemmen ging niet want het water was gewoon ijskoud. Gunther en Monique hebben nog wat gebadmintond (is dat eigenlijk wel een werkwoord, maar allé iedereen begrijpt het wel zeker). Een ijsje kon er bij
iedereen natuurlijk ook nog in. Maar oei oei je moest het in het Frans vragen. Voor sommigen was dat wel een probleem, maar ik ga geen namen noemen. Ze deden toch hun best. Na het ijsje moesten we terug naar de chalets want we moesten gaan trainen, vlug alles inpakken en wegwezen.
Training op het wegparcours, weer een uur aan een stuk skeeleren. Na de training moest iedereen vlug een lange broek en een trui aantrekken, niet omdat het koud was, maar wel tegen die vervelende muggen. Iedereen stond vol muggenbeten toen we thuis kwamen. Na het avondeten werd er nog gezellig nagepraat, en werd ook het kersverse koppel in de gaten gehouden. We hebben toen goed gelachen, maar dat is eigenlijk niet netjes. Sorry, hé Robbe en Joyce. En de dag zat er weer op.
Donderdag 17 april 2003
07.55u, daar komt weer dat ambetant ventje. En weer haast Evy zich naar de badkamer. Elke morgen hetzelfde liedje. Nu weet ongeveer wel iedereen dat we na het ontbijt naar de training vertrekken, dus dat ga ik niet elke keer herhalen.
Op de training kreeg Heidi een zonneslag. Hierdoor kon ze in de namiddag de Dune de Pyla ook niet beklimmen. Jaja, we gingen na het middageten de hoogste duin van Europa beklimmen. Eerst bekeken we vluchtig de winkeltjes, om dan vlug verder te gaan naar den Dune de Pyla. Daar kwamen we aan een trapje, maar daar deden wij(Evy, Jelena, Gunther, Monique en ik) niet aan mee. We zochten een steil stuk zand, zodat we een beetje aan krachttraining konden doen. Dat was wel heel vermoeiend,
 
Jelena, Monique en Gunther waren zo boven, maar bij Evy en mij duurde het iets langer (we zijn toch boven geraakt, hé). Boven hebben we even genoten van het mooie uitzicht, en dan is er iemand begonnen met naar beneden te rollen (moet ik weer zeggen wie … Gunther). Dat vond hij natuurlijk keileuk, en hij terug naar boven, weer naar beneden en zo een paar keer. Jelena en Monique wilden dit natuurlijk ook eens proberen. Na een tijdje gingen Jelena, Evy en ik al door om de winkeltjes te bekijken. Maar Gunther en Monique bleven nog even rollen. De rest die via de trap kwamen waren ook al beneden. Eindelijk waren Monique en Gunther ook beneden. We hebben er nog wat winkeltjes bekeken, en wie gaat er nu weg zonder iets te kopen. We zagen daar leuke rokjes hangen en hebben dan elk eentje gekocht, natuurlijk allemaal in een ander kleurtje. Evy, Jelena, Joyce, Lieve, Monique, Veerle en ik hadden een rokje. Gunther heeft dan maar een hawaïhemd gekocht om er toch ook nog wat bij te horen. Oh, dan ben ik nog iets belangrijk vergeten te zeggen, Gunther heeft getrakteerd op een ijsje. Na enkele foto’s van de rokjes (en het hemdje) gingen we terug naar de chalets om te gaan trainen.
Weer een zware duurtraining. Na het avondeten werd er van alles gedaan, Jelena was bezig met het haar van Hilde in te vlechten. Monique en Evy waren met een masker bezig, maar niemand wist daar iets van. En de rest was met een spelletje van Annelies bezig. We hebben ons goed geamuseerd.
Vrijdag 18 april 2003
Weer dezelfde morgen als alle andere dagen. En weer was het geen gewone training, Melissa kuste de Franse grond. Ze gilde zo hard dat de mensen van de gemeente onmiddellijk de ziekenwagen hebben opgebeld. Met als gevolg dat ze mee naar het ziekenhuis moest, ook al had ze alleen schaafwonden.
Na de training gingen we opnieuw naar het strand. Het water was nog altijd even koud, maar dat hield sommigen niet tegen… om iemand anders er in te duwen. Na wat verfrissing in het koude water, terug gaan bakken. Maar we moesten al snel terug want het was tijd om te gaan trainen. Weer die duurtraining, maar wel met startjes deze keer(soms toch).
Na het avondeten, zijn Jelena, Monique, Evy en ik in de badkamer
gekropen (en dat is heel smal met vier) om een masker op te doen. En zo hebben we door de hele camping gelopen. Echt goed gelachen, hoe die mensen ons bekeken, gieren gewoon. Maar ons velleke was wel heel zacht nadien.
Zaterdag 19 april 2003
De voorlaatste dag in Frankrijk en de laatste dag trainen. Weer komt Gunthertje op de deur bonken. Op de training deden we deze keer tijdrijden, dat hadden we in het begin van de stage ook gedaan. Nu konden we onze vorderingen bekijken. Spijtig genoeg kon ik niet volledig doorgaan (nu denken er enkelen ‘anders wel’), want mijn liezen waren verrokken.
In de namiddag werd onze groep dan opgesplitst, want er waren er enkelen die terug naar Dune de Pyla wilden en de rest wou naar Arcachon, een stadje in het Zuiden van Frankrijk. Raad eens wie er naar Dune de Pyla ging, jaja de rollers, Jelena, Monique, Gunther, en dan gingen ook nog mee Robbe, Veerle, Peter en Christophe. Dus voor informatie moet je bij één van hen zijn. De
 
rest (Heidi, Lieve, Annelies, Hilde, Joyce, Tim, Melissa, Michel, Diane, Evy en ik gingen naar Arcachon. Het was best een gezellig stadje, alleen hadden wij wat meer souvenirwinkeltjes verwacht. We hebben ons opgesplitst en afgesproken waar we terug bijeen zouden komen. Evy en ik gingen dus souvenirwinkeltjes zoeken, maar we vonden er geen. Toen zijn we Annelies, Hilde, Heidi en Lieve terug tegengekomen en zijn wij met Heidi en Lieve nog wat verder gaan winkelen (Annelies en Hilde waren al verdergegaan toen wij nog in een winkel waren). Evy en ik hebben dan ergens een klein knuffeltje gekocht. Heidi had een hoedje voor de zon gekocht. Toen kwamen we een fonteintje tegen en Heidi begon ons een beetje nat te spetten. Toen het bijna tijd was kwamen we nog een goedkope kledingwinkel tegen en daar moesten we natuurlijk ook nog even binnen. Terwijl Lieve en ik aan het passen waren, zei Heidi tegen Evy dat ze eens met haar wou babbelen. Toen ik mijn topje betaald had, gingen Evy en ik al buiten staan. Evy heeft dat dan in volle paniek aan mij uitgelegd. En dan zijn we terug naar de auto’s gegaan, want we moesten bijna gaan trainen. In de auto bij Peter heeft Evy dan aan Jelena, Monique, Peter en mij uitgelegd wat ze dacht. Ze dacht dat Heidi verliefd op haar was. Op de training werd er dan natuurlijk een beetje onnozel gedaan. Ze was zogezegd een koppel met Gunther (die nog van niets wist). Het was eigenlijk heel hard lachen, maar wel bittere ernst. Na verloop van de training bleek haar vermoeden dan toch te kloppen. Dan op weg terug naar de chalet, hebben we eerst een omweg gemaakt (ja, eigenlijk verkeerd gereden) en zo hebben we eens goed kunnen babbelen (en lachen). Toen we dan toch eindelijk aan de chalet waren aangekomen, konden we niet meer van het lachen. Dan belde Evy’s moeder net, heeft ze da helemaal uitgelegd aan haar moeder( allé uitgebruld). Toen we dan eindelijk uit de auto kwamen, wist niemand wat er gebeurde. Toen kwam Heidi aangewandeld, en Evy vluchtte de slaapkamer in. En ik stond daar met Heidi, wat moest ik nu in godsnaam zeggen. Heidi vroeg dan aan Evy om even te babbelen, maar ik moest natuurlijk mee van Evy. Wat er precies verteld is, ga ik hier niet neerschrijven, maar Evy heeft in ieder geval duidelijk gemaakt dat zij zo niet is en dat weet ze wel heel zeker. Dat kan nu éénmaal gebeuren, hé.
Aan tafel werd er dan nog besproken wie er de volgende dag naar Arcachon zou gaan en wie naar Valence(voor de wedstrijd van Trois Pistes). Hilde, Annelies, Lieve, Heidi, Jelena, Monique Peter, Evy en ik gingen naar Valence. De rest ging naar Arcachon. Opeens nam Annelies het woord, ze wilde enkel mensen bedanken voor de prachtige stage. In Arcachon hadden ze dan ook enkele cadeautjes gekocht voor Diane, Michel en Peter, de cadeautjes voor Christophe en Tim werden de dag erna gekocht. Nadien waren er nog enkele perikelen, waar we verder over zwijgen. Natuurlijk konden wij moeilijk slapen na zo’n avontuur.
Zondag 20 april 2003 (Pasen)
Paaszondag!!!!! Diane en Michel hadden dan ook echt paaseitjes verstopt voor ons. Keileuk!! Vlug ontbijten en dan vertrekken want vandaag werd er niet meer getraind. Behalve dan voor diegene die naar Arcachon gingen, zij mochten nog wat joggen. Maar wij moesten vlug vertrekken want het was toch een heel stuk rijden. In Valence aangekomen, begon het al onmiddellijk te regenen en het heeft niet meer opgehouden. Toch gingen de wedstrijden door We zagen ook heel wat mensen van andere Belgische clubs (en enkele knappe jongens, hé Evy). Voor Christophe hebben we daar een skeelerzak gekocht, want die van hem was echt aan vervanging toe. Voor Tim hebben we een zak vol snoep gekocht. Na een hele dag regen, hadden we toch wel een McDonalds
verdiend. Heerlijk!! En dan terug naar de chalets, maar we moesten dan te voet langs de drive in. Natuurlijk zegt er dan zo’n mevrouw ‘Bonjour, je peux vous aider ?’ . (Of zoiets) En wat zegt Monique dan in haar mooiste Frans ‘Oui, oui, avec corridor.’ Weer goed lachen. Toen we dan eindelijk terug in Gujan Mestras waren, hoorde ik dat mijn broertje zich weer goed gedragen had. Een ijsje met zes bollen (of waren het er nog meer) en daarna heeft hij zich in de McDonalds nog eens goed volgepropt. Resultaat: Het kwam er allemaal terug uit (ge kunt er toch overal maar één keer mee komen, hé). Dan vlug allemaal gaan slapen, want de dag erna moesten we weer terug naar huis.
   

Maandag 21 april 2003
Iets vroeger als andere ochtenden ging de wekker. Ik was blijkbaar de enige die de wekker gehoord had. Dus ik naar de badkamer en mij klaarmaken, maar nadien bleek nog altijd iedereen in de chalet te slapen. Ik dus naar buiten om te zien of daar al iemand wakker was. Daar gelukkig wel, dus ik moest iedereen bij ons in de chalet wakker maken, want er moest nog gepoetst worden en alles moest ingepakt worden. Toen alles ingepakt en gepoetst was, nog een laatste groepsfoto en afscheid nemen van Jelena, Monique en Peter want zij bleven nog een dag in Gujan Mestras. En dan richting België. Iedereen had ongeveer dezelfde plaatsen alleen Robbe moest er nu bij ons nog bij, dat was wel heel krap maar doenbaar. Gelukkig werd

 

er regelmatig gestopt. Alles verliep redelijk vlot tot voor Parijs (behalve dan enkele gevaarlijk manoeuvres door Heidi, maar we leven nog allemaal). Maar dan Voor de péage van Parijs was er file. Niet zo heel erg zou je denken, spijtig genoeg viel Michel (zijn auto tenminste) in panne. Maar dat wist de rest van de auto’s niet. Dus iedereen reed door om na de péage aan de volgende parking op iedereen te wachten, maar toen bleek dat Michel in panne stond en was iedereen verder gereden tot na Parijs. Toen we allemaal (behalve Michel) op die parking waren aangekomen, besliste Hilde om al door te rijden. Zij zijn dus verder gereden en wij zijn daar dan in het restaurant iets gaan eten. Werd Evy daar toch niet verleid door een zwarte medemens zeker? Terwijl haar papa nog zo had gezegd geen Hollander en geen neger ;) . Toen we ons eten op hadden, kwam Michel daar aangereden, zij hebben dan vlug allemaal een hotdog gegeten. En dan konden we verder rijden. Maar daar was het volgende probleem al. Heidi was ziek, dus moest Lieve rijden. Niet zo erg, maar we moesten wel op bijna elke parking stoppen omdat Heidi naar het toilet moest. Rond elf uur kwamen we dan eindelijk aan op de plaats waar we afgesproken hadden. Hilde, Annelies, Gunther waren er al even. En onze ouders stonden er toch ook al even te wachten. Toen hebben we nog heel even gebabbeld en dan innig afscheid genomen :’( . Weer alles in dat kleine blauwe autootje stompen, en richting Gooreind rijden, want we moesten Evy nog afzetten. En onze tactvolle Gunther nodigt daar dan weer zichzelf uit om nog iets te drinken. Om half twee waren we eindelijk thuis. Maar lagen we nog niet in ons bed, want ons moeder wou toch ook nog weten wat er allemaal gebeurd was. De volgende voormiddag zijn wij niet naar school geweest. Ik weet niet hoe het bij de andere zat, maar ik vermoed dat er maar weinigen naar school moesten. (gaan werken is natuurlijk iets anders ;) )
Dat was onze week in Gujan Mestras. Een echt keitoffe, leuke, gezellige, sportieve, vermoeiende stage. En ik wil dan ook iedereen bedanken voor zijn bijdrage aan die stage.

Kirsten